سکولاریسم در تلویزیون
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
یکی از چیزهایی که همیشه در فکرم نوشتم، اما در وبلاگ نه، «سکولاریسم» بوده.
اصولا در جاهای بسیاری با سکولازیسم مواجه هستیم، اما در تلویزیون امری مشهود و واضح هست..
شبکه قرآن و شبکه افق رو نمونه‌ای از منش سکولاریسم در تلویزیون می‌بینم، اما چیزی که من رو بیشتر از همه به یاد این مسئله می‌اندازه، برنامه «ماه عسل» هست. البته منظورم این نیست که این برنامه رویکردش اینچنین هست یا نه. یعنی به ماهیت برنامه قرار نیست بپردازم.
وقتی این برنامه رو می‌بینم یاد عنوان «سکولاریسم در تلویزیون» میوفتم.
چیزی که در ماه‌های دیگه و در روزمره مهم هست نماز جماعته، اما تو ماه رمضون این مسئله خیلی خاص هست. ثواب نماز جماعت در ماه رمضون.
1 ساعت مونده به اذان مغرب، پر بیننده ترین برنامه‌ی تلویزیون در ماه رمضان با اجرای احسان علیخانی پخش میشه و 2 دقیقه مونده به افطار خداحافظی میکنه.
بعد هم صدای اذان و...
آیا رویکرد رسانه‌ی ما در قبال این مسئله این بوده که مردم رو تشویق به حضور در مسجد کنه؟
برعکس، فکر می‌کنم خودمون تشویق می‌کنیم پای تلویزیون بشینید و وقت‌تون رو برای دیدن یک برنامه اختصاص بدید.
من هنوز نمی‌فهمم چه اشکالی داره نیم ساعت قبل از اذان مغرب و عشاء برنامه‌ی تلویزیون تعطیل بشه که خود این تشویق بیشتری برای حضور در مسجد و نماز جماعت باشه.
اگر فکر می‌کنید این رویکرد سکولاریستی نیست، دلیل‌تون رو بنویسید.
البته اگر از دسته کسانی هستید که معتقد هستن اونی که بخواد نماز جماعت بخونه پای تلویزیون نمی‌شینه، بحث بنده پیرامون مدیریت رسانه در جمهوری اسلامی است، نه تدین و تعبد در اشخاص.
چون دغدغه اش مخاطب است.کاری ندارد به محتوی