از آن آیت‌الله‌های دوست داشتنی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

آدم‌های خوبی را سراغ داریم که بین ما نیستند. حسرت نبودشان را می‌خوریم. 

شاید عادت کردیم به اینکه همیشه بگذاریم یک نفر از دنیا برود، بعد حسرت بودنش را بخوریم. تازه اگر این حسرت خوردن واقعی باشد...

آقای بهجت، آقا مجتبی تهرانی، حاج آقا مجتهدی، آقای مهدوی کنی و خیلی‌های دیگر که این سال‌ها رفتند، جای «اخلاق» را بین‌مان خالی‌تر کردند. شاید خود همین خالی‌تر شدن، حکایت خوبی نباشد...

 

قرار گذاشتم تا وقتی زنده هستند {که ان شاءالله سال‌ها زنده باشند} برایشان یک پست بزنم و از ایشان بنویسم.

اسمشان را می‌شود استاد اخلاق گذاشت. می‌شود عالم عامل گذاشت و می‌شود آیت‌الله به روز و روشن گذاشت. من اگر بخواهم «روشن‌فکر» را معنا کنم، روشنفکری را در ایشان می‌جویم نه روشنفکرنماهای غرب زده که حتی عمدتا به آیت‌الله بودن هم رسیده اند.

این «آدم»، این «آقا» و این «روحانی» بی‌نظیر دوست داشتنی است.

خدا طول عمر بدهد به ایشان

 

آیت‌الله محی‌الدین حائری شیرازی...