گردنِ بوسیدنی سید صادق!

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

بخشی از خطبه‌ی 127 نهج‌البلاغه، خطابه‌ی حضرت امیرالمومنین علی علیه‌السلام پیرامون خوارج:

....

به زودى دو دسته به خاطر من تباه شود:

دوستى که کار را به افراط کشاند، و محبت او را به راه غیر حق براند، و آن که در بغض اندازه نگاه ندارد، و بغضش او را به راهى که راست نیست درآرد.  حالِ آن دسته درباره من نیکوست، که راه میانه را پوید و از افراط و تفریط دورى جوید.

همراه آنان روید، و با اکثریت هم‌داستان شوید، که دست خدا همراه جماعت است، و از تفرقه بپرهیزید که موجب آفت است.  آن که از جمع مسلمانان به یک سو شود، بهره شیطان است، چنانکه گوسفند چون از گله دور ماند نصیب گرگ بیابان است.

آگاه باشید، هر که مردم را بدین شعار {تفرقه} بخواند او را بکشید، هر چند زیر عمامه من باشد. ...

 

وَسَیَهْلِکُ فِیَّ صِنْفَانِ:

مُحِبٌّ مُفْرِطٌ یَذْهَبُ بِهِ الْحُبُّ إِلَی غَیْرِ الْحَقِّ، وَمُبْغِضٌ مُفْرِطٌ یَذْهَبُ بِهِ الْبُغْضُ إِلَی غَیْرِ الْحَقِّ، وَخَیْرُ النَّاسِ فیَّ حَالاً الَّنمَطُ الْأَوْسَطُ فَالْزَمُوهُ.

وَالْزَمُوا السَّوَادَ الْأَعْظَم فَإِنَّ یَدَ اللهِ مَعَ الْجَمَاعَةِ، وَإِیَّاکُمْ وَالْفُرْقَةَ! فَإِنَّ الشَّاذَّ مِنَ النَّاسِ لِلشَّیْطَانِ، کَمَا أَنَّ الشَّاذَّةَ مِنَ الْغَنَمِ لِلذِّئْبِ.

أَلاَ مَنْ دَعَا إِلَی هذَا الشِّعَارِ فَاقْتُلُوهُ، وَلَوْ کَانَ تَحْتَ عِمَامَتِی هذِهِ....

 

 

پی نوشت:

می‌گن طرف رفت گردن سید صادق شیرازی رو بوسید. بعد سید بهش گفت همه دست ما را میبوسن تو چرا گردن ما را میبوسی؟!
طرف گفت دارم جای شمشیر امام زمان را میبوسم...

 

پی نوشت: خدایا عاقبت ما رو ختم به خیر کن و ما رو از منحرفین درگاهت قرار نده. {منحرفین رو هم هدایت کن}