کم من قبیح

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

اللهم مولای

کم من قبیح سترته؟

کم من ثناء جمیل لست اهلا نشرته؟

کم من عثار وقیته؟

 

 

الهی اعوذ بک من نفس لاتشبع و من قلب لایخشع.

 

 

عمه سادات سلام علیک

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

این شعر باشد اینجا، شاید دل هم یک روز برای عشق به حضرت معصومه سلام الله علیها که در طول حیاتم، لطف‌های زیادی کردند نوشت.

سالروز وفات حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها بر عاشقان اهل بیت تسلیت و تعزیت باد.

 

 

 

جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد
نزدیک می‌شوم به تو چیزی نمانده است
قلبم از اشتیاق زیارت بایستد
بانو سلام کاش زمان با همین سلام
در آستانه در ساعت بایستد
و گردش نگاه تو در بین زائران
روی من – این فتاده به لکنت – بایستد
تا فارغ از تمام جهان روح خسته‌ام
در محضر شما دو سه رکعت بایستد
بانو اجازه هست که بار گناه من
در کنج صحن این شب خلوت بایستد؟
در این حرم هزار هزار آیه ی عذاب
هم وزن با یک آیه ی  رحمت بایستد
باید قنوت حاجت بی‌انتهای ما
زیر رواق‌های کرامت بایستد
شیعه به شوق مرقد زهرا به قم رسید
طاقت نداشت تا به قیامت بایستد
آنکس که جای فاطمه در قم نشسته است
در روز حشر هم به شفاعت بایستد
تو خواهر امام غریبی و این غزل
با بیت‌هاش در صف بیعت بایستد
من واژه واژه عطر تو را پخش می‌کنم
حتی اگر نسیم ز حرکت بایستد
این شعر مست تکیه زده بر ضریح تو
مستی که روی پاش به زحمت بایستد

وای از هوس

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 «تو در هوا و هوس فقط این بار از خدا بترس»

 

 

 

چه بسا چند لحظه شهوت‌رانی که در قیامت اندوهی فراوان در پی دارد.

حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم

 

 

پی نوشت: آهنگ هوس شهرام شکوهی

آیه‌ی عجیب غریب

بسم الله الرحمن الرحیم

 

رسیدم به این آیه، تنم لرزید.

قُلْ إِن کَانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الآَخِرَةُ عِندَ اللّهِ خَالِصَةً مِّن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُاْ الْمَوْتَ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ

اگر سراى آخرت در پیشگاه خدا تنها به شما اختصاص دارد نه سایر مردم، پس آرزوى مرگ کنید اگر راست مى‌‏گویید.

 

 

پی نوشت: جراتش رو داریم؟

پریشانی مرا دریاب

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

غروب جمعه رسید ای عزیز روضه بخوان

 

امام خمینی می‌گوید از یک عالِم اهل معنا پرسیدم چرا غروب جمعه دلگیر است، گفت:

«چون در آن لحظه قلب مقدّس امام عصر (ارواحنافداه) به سبب عرضه‌ی اعمال انسان‌ها، ناراحت و گرفته است، آدم و عالم متأثر می‌شوند.

او قلب و مدار وجود است.»

چه چیزی گم کردیم؟

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

شاید کمی طولانی بشه این مطلب به صورت خاص چون هیچ مدلی نمیتونم کوتاهش کنم ولی خواهش میکنم بخونید.

برای اولین بار میخوام از فعالیتهای سایبریم بگم

می‌کشی مرا

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

عسی ان...

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

ایراد کار این است که من هر روز فکر می‌کنم

که این مشکل

و هو خیر لکم بوده است

یا و هو شر لکم

 

و من مدت‌هاست بین این خیر و شر گیر کرده‌ام.

خدایا فقط دلم را به این خوش کرده‌ام که تو بیشتر از من می‌دانی.

 

پی نوشت: عسی ان تکرهوا شیئا و هو خیر لکم و عسی ان تحبوا شیئا و هو شر لکم .و الله یعلم و انتم لا تعلمون

چشم نیمه باز او قاتل من

بسم الله الرحمن الرحیم

 

رضای عزیز!

می‌دانی، طلعت نورانی چشم‌های نیمه‌بازت، افق کدام نقطه عالم را در خیالم تجلی‌گر شد؟

پیکر تو به دست اشقی الاشقیا افتاد و زمان سر تو را با خود به نیزه‌های کربلا برد و بدنت روی خاک ماند تا مردانی از بنی‌اسد، آن را برای مادرت بفرستند.

بگذار برایت داستانی از اباعبدالله بگویم.

 

راه رفتن سخت شده بود. میان آن همه خار، میان آن سنگ‌های ریز و درشت.

پاها به قل و زنجیر وصل بود و اگر آرام‌تر می‌کردی قدم‌هایت را، فریادی

شاید هم

تازیانه‌ای...

زینب کبری از عصر عاشورا تا آن دم آخر که «سر» همراهشان بود، فقط به یک جا خیره بود انگار.

امام سجاد هم.

حتی وقتی یکی از بچه‌ها گم شد، به امام سجاد گفتند کسی گم شده. نگاهش همان‌جا بود. اصلا انگار نگاهش را برنداشت تا آخر.

چشم‌هایش.

گفت ببینید سر پدرم کجا را می‌بینید.

راست می‌گفت.

کودک را هم همانجا پیدا کرده بودند که چشم‌ها نگاه می‌کرد.

 

اصلا بگذار بیایم به قتلگاه از چشم‌هایش بگویم.

آن لحظه‌ی آخر که خداحافظی کرد و رفت، چشم‌های اباعبدالله فقط علی‌اکبر را می‌دید.

آنقدر شلوغ شد که اباعبدالله روی نوک پایش ایستاد.

اینور و آنور می‌شد.

دستش را گذاشت روی سرش

اما چشم‌هایش همانجا بود.

صدا که آمد، سوار اسب شد. اصلا نفهمیدم آن فاصله را ارباب چطور طی کرد. من که نزدیک قتلگاه بودم، چشم‌هایش را ندیدم

ولی ارباب همانجا هم به چشم‌ها نگاه کرد.

آمد.

به بدن که رسید، نتوانست پایین بیاید. من حس کردم ارباب هول کرده و افتاده است

اما بعد فهمیدم، پاهای اباعبدالله حس نداشته است. اصلا انگار که دیگر پاها از کار افتاده بودند

اینکه پاها از کار افتاده بودند را نمی‌دانم

اما این را می‌دیدم که پاهای علی اکبر، در کارزار افتاده بودند.

یک پا این طرف

پای دیگر را اگر می‌خواستی ببینی باید به گوشه‌ای از میدان خیره می‌شدی

اصلا اینجا نبود.

یک دندان

یک جا تکه‌ای از بدن

جای دیگر خنجر لب پر

و یک جا تیغ شکسته با یک علی‌اکبر صد پاره

 

باز چشم‌هایش را دوخت به دشت

به علی‌اکبرش که دیگر در یک جا نبود

تمام صحرا به وسعت علی اکبر شده بود و تمام علی‌اکبر به اندازه‌ی صحرا.

حالا می‌فهمیدم چرا وقتی ارباب خواست میدان را دور بزند، چند بار علی‌اکبر را صدا زد

تازه بالای سرش که رسید، افتاد

خودش را کشاند

خیره شد به چشم‌های علی اکبر

انگار تمام مهر پدری و پسری در آن نگاه جمع شده بود. به چشم‌هایی نگاه می‌کرد که یادگار پیامبر مهربانی بود.

یادش می‌امد. پیامبر با همین چشم‌ها به او خیره شد و گفت تو پاره‌ی تن من هستی.

حالا پاره‌ی تنش، پاره پاره شده بود.

آن هم نه مثل پیراهن یوسف که از پشت تکه‌اش را بدرند و همه‌اش سالم باشد.

نه!

یوسف عاشورا، تمام پیراهنش دریده شده بود.

این بار توسط گرگ‌ها...

 

بعد که علی‌اکبر جان داد

جوانان بنی‌هاشم بدنش را که آوردند

دیدند باز ارباب دارد چشم‌هایش را نگاه می‌کند.

 

زینب کبری هم همینطور بود.

تمام مسیر به یک چیز خیره بود.

نه اینکه شلاق تازیانه‌ها درد نداشته باشد، نه.

خیلی درد داشت

اما زینب کبری محو چشم‌هایی بود که

روی نیزه

نیمه باز

مانده بودند.

اصلا گویی خود خدا این چشم‌ها را نیمه‌باز گذاشته بود که زینب محو آن شود.

چشم‌های ارباب یک طرف

چشم‌های علی‌اکبر یک طرف

و آن طرف هم روی نیزه یک سر بود که انگار از پهلو به نی رفته بود

و چشم‌هایش

که هنوز نم اشک داشت

 

وقتی زینب به سر عباس خیره می‌شد

چشم‌هایش پر از اشک می‌شد

چشم او هم نیمه‌باز مانده بود.

 

آخر از کنار کاروان که رد شدم، خودم دیدم

رباب هم داشت به علی‌اصغر میگفت انقدر موقع خواب، چشم‌هایت را باز نگذار

عزیزم...

 

 

پی نوشت: تقدیم به برادر عزیزم، شهید رضا اسماعیلی (مدافع افغانستانی حرم حضرت زینب سلام الله علیها) که چشمان نیمه بازش تمام روان من را به روی نیزه برد.

چه کرد این عکسه با من

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

قرار بود روز نوشت بنویسم

قرار بود یه شعر بنویسم

قرار بود یه متن رازدار بنویسم

یه صحفه باز کردم

یه عکس دیدم

رشته افکارم پاره شد

 

دلتون می‌خواد از چشم‌های نیمه باز سرهای جدا شده بشنوین؟

روی نِی؟