خیر

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا 

ربنا آتنا فی الدنیا حسنه و فی الاخره حسنه و قنا عذاب النار

درهم-برهم

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

اول: 

آدم وقتی به محضر یه انسان بزرگ می‌رسه، خودش رو گم می‌کنه. خودش و مخیله‌اش.

مثلا از وقتی از منزل حرکت می‌کنید تا وقتی به ایوون طلای آقا امیرالمومنین برسید، حرف‌هاتون رو آماده می‌کنید و می‌گید این بار اگه برسم حسابی «عقده‌های دلم رو وا می‌کنم.» اما اونجا که می‌رسید، هیچ. سکوت و سکوت و نگاه. غرق می‌شید.

این حالت رو در مقابل ائمه‌ی دیگر هم داریم. کم یا بیش و حتی این حالت درونی، در مقابل ادم‌های بزرگ غیرمعصوم هم پیدا می‌شود.

اگر قرار باشه یک روزی در مورد امیرالمومنین حرف بزنم، شاید با توجه به چیزهایی که خوندم حرف‌هایی توی ذهنم بیاد، اما موقعی مثل الان که می‌شه باز هیچ می‌شم. «هیچ» و البته مگه می‌شه آدم در محضر ابوالائمه حیدر کرار آقا امیرالمومنین بایسته و یارای سخن‌سرایی داشته باشه؟

برای این اولی همان «ها علی بشر کیف بشر» شاید کافی باشه.

 

دوم؛ یک روایت خودمانی.

روزی خلیفه اول و خلیفه دوم دو طرف حضرت علی علیه السلام راه می‌رفتند. چون قد آن دو نفر کمی بلندتر از آن حضرت بود، خلیفه دوم ملاتی را به شوخی و طنز مطرح کرد و خطاب به حضرت گفت: 
اَنت فی بَینِنَا کَلنُونِ «لَنا». .
علی! تو در میان ما، مثل حرف نون در «لنا» هستی. حضرت علی علیه السلام بلافاصله پاسخ داد:
«اِن لَم اَکُن اَنا فاَنتُم«لا»... یعنی اگر من نباشم، شما چون «لا» چیزی نیستید.

منبع :کشف الاسرار

 

 

سوم: صحبت‌های چند روز قبل رییس جمهور رو به یاد دارید؟ قانون-نیروی انتظامی-اسلام و چیزهایی که می‌دونید...

حضرت امام خمینی در تاریخ 9 فروردین 58:

شما پلیسها الآن پلیس امام زمان هستید و باید به وظایف اسلامی عمل بکنید. با مردم مثل سابق عمل نشود؛ الآن مثل سابق نیست. الآن کشور، کشورِ اسلامی است و عادات و رسوم، عادات و رسومی اسلامی باید باشد.

 

 

چهارم:

میلاد امیرالمومنین نزدیک هست. شب جمعه، شب زیارتی اقا اباعبدالله الحسین علیه السلام هست و جمعه روز زیارتی و روز مخصوص آقا اباصالح المهدی ارواحنا فداه و عجل الله تعالی فرجه الشریف. 

تعجیل در فرج حضرت، شادی روح امام شهدا و فرزندانشون، شهدای انقلاب اسلامی و دفاع مقدس و سلامتی رهبری عزیز صلوات {برای رفتگان و شهدا هم فاتحه بخونید}

 

 

پنجم:

این هم آخرین بخش این پست. ترجمه‌ی متن با شما. این توئیت‌های سناتور جنجالی آمریکایی است و پیامش به آقای ظریف. 

{پاسخ اقای ظریف در کمال ادب خوب بود، اما این پیام و این گستاخی حاصل کدام عمل ماست؟}

 

هائولاء

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

توی یک هفته گذشته خبر تولید بیشتر از 6 ماهنامه رو شنیدم.

آخه چرا؟

 

اندکی سیاسی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

مطلبی که در مورد هولوکاست و آقای هاشمی نوشتم به نظر درست نبوده و سخنرانی پیشین ایشون جعل شده.

برداشتم و بنا به وظیفه باید اطلاع می‌دادم. 

البته که از وزنه‌ی ایشون هیچی کم نمی‌شه!

 

اما بعد

رونی کلمن با شهدا! 

حالا کار ندارم کدوم فلان فلان شده‌ای ایشون رو برداشته برده بهشت زهرا سلام الله علیها و استفاده ابزاری از شهدا کرده، اما ایشون هم با پرچم النصره عکس دارن و هم در اسراییل و کنار دیوار ندبه.

مردم نفهم نیستن و کاش مسئولین این رو بفهمن. حالا اگر قرار بوده بیاد به بانوان پرورش اندام برنامه بده، اون مسئله دیگه‌ای است.

خر کردن مردم مسئله بزرگتر!

بابا حاجی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

بابا بزرگی داشتم که «باباجی» یا «باباحاجی» یا «باباسین {بابا حسین}» صداش می‌کردیم.

از قضا من به شدت به اون وابسته بودم و اون هم شدیدا من رو دوست داشت.

 

تقریبا 8 ساله که از دنیا رفته

امروز خوابش رو دیدم و وقتی از خواب پاشدم فکر کردم زنده است. دلتنگش شده بودم. گفتم برم ببینمش.

به خودم که اومدم یادم اومد نیست.

دلتنگش شدم...

شادی روح همه رفته‌ها صلوات.

نوستالژی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

نمی‌دونم چرا با نگاه کردن به ماهنامه‌هایی که تولید کردیم یا فایل‌ صوتی‌هایی که درست کردیم و چیزهای دیگه گریه‌ام می‌گیره.

این حس رو دوست دارم. 

برام زحمت آدم‌ها مهم بوده و هست. هر چند بودن بعضی آدم‌هایی که واقعا ناراحتم کردن. 

یا حتی آدم‌هایی که اون موقع کار کردن‌شون اذیت می‌کرد آدم رو. مدلی کار می‌کردم که به آدم فشار میومد. 

اما دلتنگ اون وقتا میشم و با گذشت این همه وقت قدر زحماتشون رو می‌دونم.

آدم‌هایی که 1 ریال دریافت نکردن. کلی غر شنیدن. گاهی حتی نخواسته توهین شد بهشون اما موندن و رفتن جلو

 

خدا خیرشون بده.

شاید همینه که کارها بعد این همه وقت اینجوری مونده

شاید نه. قطعا

چرا سکوت؟

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

چند روزی نبودم.

شبی که خبر توافق رو شنیدم، جاده تهران قم بودم. متن توافق {اولین متن} برام ارسال شد. وقتی خوندم حالم بد شد و احساس خوبی نداشتم.

اینترنتم قطع بود تا امروز صبح و همینطور مانیتور لپتاپم هم دچار مشکل بود و شاید مصلحت این بود. اما بعد از اینکه برگشتم خونه تصمیم گرفتم یک هفته در مورد مذاکره چیزی ننویسم.

سعی خواهم کرد توی سال 94 در مورد مطالب سیاسی وقتی چیزی خواستم بنویسم یا 2 روز بعد بنویسم، یا اگر نوشتم 2 روز بعد منتشر کنم. یعنی حداقل 2 روز وقت بدم برای ویرایشش. این 2 روز رو برای پرهیز از اشتباه حداقلی می‌گذارم و امیدوارم در نوشته‌هام اشتباهی نداشته باشم. هرچند من اونچه ازم برمیاد رو باید انجام بدم و تکلیف بیشتری نخواهم داشت.

در مورد مذاکره یک هفته سکوت خواهم کرد. توی این یک هفته باید نظرات مختلف رو بشنوم.

دیشب صحبت‌های آقای ظریف رو از تلویزیون شنیدم. سخنرانی اقای نبویان رو باید گوش بدم. متن منتشر شده ایرانی، امریکایی و متن قرائت شده خانم موگرینی رو باید بخونم.

ابتلائات توافقنامه لوزان

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

چه باید بکنیم؟

 

یه عده بدون اینکه بیانیه مطبوعاتی یا توافقنامه یا فکت شیت یا هر چیز دیگه‌ای رو بخونن، صرف شنیدن خبر توافق ریختن خیابون و شادی کردن.

این دسته برای من قابل هضم هستن و میشه باهاشون کنار اومد.

 

یه دسته دیگه هم «دلواپس» هستن. این دسته خودشون دو دسته هستن. کسایی که مذاکره کننده ها رو خائن میدونن و کسانی که مذاکره کننده ها رو خائن نمی‌دونن، اما معتقدن انچنان که باید عمل نکردن.

{صحبتم در مورد این دسته رو به نیوک لیدر که نظر خودم رو شامل میشه به روزهای اینده موکول میکنم {ممکنه}که یه مطلب بنویسم.}

 

اما دسته دیگری هم هستن

دسته‌ای که به محض شنیدن خبر توافق اعلام «دلواپسی حاد» کردن. یک روزی رو دلواپس بودن و اظهار تاسف کردن

صبح روز دوم که از خواب پاشدن در چرخشی ناگهانی خودشون رو در قامت موافق جا زدن و برای حفظ ابرو در بین موافقان دولت به دلواپس‌های دسته دو و دسته سه حمله ور شدن که:

شما دلواپسا چی میگید دیگه؟ اصلا تا حالا متن‌ رو خوندید؟ اصلا می‌دونید فلان و بهمان یعنی چی؟

 

من نمی‌دونم این منافق‌های از خدا بی‌خبر رو چه باید کرد؟
چه باید بکنیم با این‌هایی که در دل‌شون نگرانن و در ظاهر برای کسب توفیقات روزافزون اظهار شادمانی می‌کنن؟

چه کنیم اگر این اخلاق در بین مسئولین جمهوری اسلامی هم دیده بشه؟
چه باید بکنیم در ابتلائات؟

 

آخرین نوشته سال 93

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

این آخرین پستیه که امسال می‌نویسم و چه بسا اگر خدا بخواد و شاید اگر خدا نخواد، این آخرین پست زندگی من باشه.

قرار بود به یک بیت شعر در مورد امام حسین علیه السلام، حضرت زهرا سلام الله علیها یا حضرت بقیه الله الاعظم ارواحنا فداه بسنده کنم و کوتاه بنویسم. اما تصمیمم عوض شد و با یک مطلب نسبتا طولانی و شاید خیلی طولانی اومده باشم.

علی ای حال....

 

نام سال جدید

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

نام سال جدید چیه؟

یه سری‌ها هستن که نام سال جدید رو از امروز به این و اون اس ام اس می‌کنن
اینا همونایی هستن که 16-17 سالشون بود با دست گرفتن بی سیم و کف‌گیر و vlc {شما بخوانید کله قندی} فکر ‌می‌کردن دیگه فرمانده لشکر و فرمانده تیپن، فقط چند سال به سن‌شون اضافه شده.
تاکید می‌کنم فقط به سن!

حاجی أنا گنده