حاج قاسم سلیمانی در قاب نمی‌گنجد!
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
یک هفته یا 10 روز قبل مراسمی بود که تلویزیون صحبت‌های حاج قاسم سلیمانی را از تلویزیون پخش کرد.
پیشتر از این تلویزیون نام یا عکسی از او نشان می‌داد، اما اینکه او را در یک قاب بگیرد و او یک ساعت صحبت کند، سابقه نداشت.
در دو سال گذشته تمام شبکه‌ها و سایت‌های خبری و به طور کلی رسانه‌های دنیا، چه در ایران و چه در سایر کشورهای غربی و عربی، حاج قاسم سلیمانی را دنبال کردند.
جذاب بودن، مخفی بودن، در قاب نگنجیدن، دیده نشدن یا خاص دیده شدن از ویژگی‌های سرلشکر دوست داشتنی جمهوری اسلامی بوده.
رسانه‌های غربی و شاید خود غربی‌ها دوست داشتند بدانند او کیست؟ چه می‌کند؟ چه طور این کارها را انجام می‌دهد؟ و...
ما و حتی دشمنانش هر روز دنبال دیدن عکسی جدید از او بودیم. عکسی که او را در منطقه‌ای در عراق یا سوریه نشان دهد و قدرت ما را به رخ کشورهای غربی عربی بکشاند.
در قاب نگنجیدن یا بهتر بگویم در قاب تلویزیون نگنجیدن، شاخصه اصلی حاج قاسم بوده است.
به نظر من تلویزیون بزرگترین اشتباه رسانه‌ای خود را انجام داد. قاسم سلیمانی باید بدون قاب بماند. در همان فریم‌های عکسی که از او گرفته می‌شود. خواه با ارادهی خودش و خواه بدون ارادهی او.
قاسم سلیمانی مرد دوست داشتنی ایران و جمهوری اسلامی است. کسی که حتی مخالفین نظام هم او را دوست دارند و با دیدنش عشق می‌کنند. شاید او که یک قهرمان است خوب صحبت نکند، اما حاج قاسم باشد.
شاید لهجه داشته باشد، اما قهرمان یک ملت باشد.
شایدهای دیگر
حاج قاسم سلیمانی را در قاب نگنجانید. لطفا.
پی‌نوشت: منظور نگارنده این نیست که اگر لهجه داشته باشد نباید صحبت کند یا خوب صحبت نمی‌کند. انکه باید بفهمد، فهمیده است.
یک فرمانده ی نظامی، هر چه رمز آلود و مبهم تر باشه، ترسناک تره برای دشمن.