کِی روش؟
بیشتر از هر چیزی به استفاده از درون معتقدم. اشخاص ایرانی، کالای ایرانی و هر چیز دیگری که تولید خود ما باشه. حاصل جمهوری اسلامی ایران باشه.
یادمه یه زمانی با حسین شمس توی فوتسال سرآمد بودیم، مربی خارجی آوردیم و خراب کرد تیم رو. بااینکه ولاسکو برای ایران بی‌نظیر بود و بهش مدیون بودیم، اما وقتی مصطفی کارخانه رو یادم میاد، می‌بینم سال‌ها واسه والیبال‌مون زحمت کشید. البته که والیبال ما مدیون «مدیریت» ولاسکو است.
اما دوست دارم یک پست رو به «کی روش» اختصاص بدم. به عنوان اولین آدم خارجی که من رو متوجه خودش کرد و شاید باید بگم به او «علاقه‌مند» شدم. کارلوس کیروش رو به خاطر این دوست دارم که زحمت کشید و تلاش کرد و به ما اثبات کرد که توی این فوتبال آشغال بی در و پیکر ما که پر از فساده، توی فوتبالی که همیشه باختیم و باختیم و باختیم، خودمون رو باور کنیم.
مثل همیشه توی جام جهانی آخرین تیم شدیم و مثل دوره‌های قبلی از جام ملت‌های آسیا حذف شدیم، اما من حس کردم ما به یک خودباوری رسیدیم که مدیون کیروش هستیم. من از کیروش تعریف می‌کنم چون خیلی‌ها فقط به خاطر منافع شخصی‌شون دارن بهش حمله‌ور میشن.
من کیروش رو دوست دارم، چون ثابت کرد از خیلی از ایرانی‌ها، ایرانی‌تره.
به خاطر تیم ما فریاد زد، به خاطر تیم ما جریمه شد، به خاطر تیم ما روبروی داور استرالیایی ایستاد. به خاطر تیم ما حاظر نشد جایزه کنفدراسیون فوتبال آسیا رو قبول کنه و در نهایت به خاطر ما و برخلاف بی‌عرضگی‌های فدراسیون فوتبال ما که خواب بودن، فریاد کشید و سعی کرد حقمون رو بابت دوپینگ بگیره.
نشد، ولی زحمت کشید.
برای اولین بار دوست دارم یک مربی خارجی در فوتبال ما بمونه و تا سال 2018 نگه داشته باشه چون ارزش قائل شد برای کارش و برای ما. اگر یه عده بی‌غیرتی کردن، غیرت نشون داد.
نمی‌دونم شاید حس کرده باشید جوگیر شدم. شاید واقعا شدم، ولی دوست داشتم در مورد کیروش بنویسم. ممکنه بعدا این پست اینجا نباشه، اما الان باید می‌بود.
