اینجا. یه جای خوب.

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

 

خاطرات رو می‌گذارم واسه بعد.

برای من این دلتنگی لذت بیشتری داره. بیشتر از هر چیزی.

حتی بیشتر از بودن در جایی که دوست داشتم باشم و الان توش هستم.

سعی می‌کنم از بودنم استفاده کنم، اما این دلتنگی نشون میده من چی هستم و کی هستم.

در مورد دلتنگی‌ها هم بعدا می‌نویسم چون می‌ترسم مورد تمسخر قرار بگیرم.

چه کلمه مسخره‌ای بود این «ترسیدن».

بگذریم.

 

امیدوارم از پس کاری که به عهده‌ام گذاشته شده خیلی خوب بربیام.

رضایت خدا باهاش باشه.