عادتکم الاحسان
بسم الله الرحمن الرحیم
عادتکم الاحسان و سجیتکم الکرم.
کار یکی خوبیه.
کار یکی هم بی‌وفایی و نمک‌نشناسی.
شب آرزوها
شب جمعه و امام زمان.
شب زیارتی امام حسین.
مفاتیح رو که باز می‌کنی، می‌بینی اعمال شب اول رجب نوشته زیارت امام حسین. روز اول رجب نوشته زیارت امام حسین.
شب آرزوها
شب جمعه و امام زمان
این بی‌وفایی و نمک‌نشناسی هم عالمی داره واسه خودش.
نهایت وفای من اینه که شب جمعه یه یادی کنم از امام زمان، اما او چی؟
خودشون گفتن ما همیشه به یاد شماییم.
اصلا کار ندارن که ما باوفاییم یا بی‌وفا، نمک‌نشناسیم یا نمک‌شناس
باز هم به ما کار دارن
باز هم خوبی می‌کنن
عادتکم الاحسان و سجیتکم الکرم اینجا معنی پیدا میکنه.
اینکه یه بی‌وفای نمک‌نشناس
شب جمعه
شب زیارتی امام حسین
شب آرزوها
دلش بیوفته به اینکه به کسی فکر کنه که همیشه به یادشه.
شنبه و یکشنبه و دوشنبه و پنجشنبه و جمعه نداره.
صبح و ظهر و شب و نصف شب نداره.
کربلا و مکه و تهران و لس آنجلس و فکه نداره
همه جا
همیشه
داستان ما و داستان او اینه.
این داستان رو کی میتونه بنویسه؟
راستی راستی، راست هم قسم خورده خود خدا به قلم.
قلمی که از این داستان، می‌نویسه و از او می‌نویسه
بی‌وفا نیست
نمک‌نشناس نیست.
بسم الله الرحمن الرحیم
نون و القلم و مایسطرون
و ما انت بنعمه ربک المجنون
نمک‌نشناسی و بی‌وفایی من به کنار
اما نمی‌خواهم در این شب آرزوها هیچ دعایی کنم جز خودتان
هیچ دعایی (آرزویی) جز خودتان نمی‌کنم
می‌دانم همه دعاها را خودتان می‌کنید.
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
اللهم عجل لولیک الفرج.
تنها جمله ای که هم شرمندم میکنه هم جسور!
:(