به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
حجه‌الاسلام محمدرضا زائری رو از مدت‌ها قبل می‌شناسم. {شناختی یک طرفه}.
آدمی بسیار دغدغه‌مند و اهل فرهنگ. اگر قرار باشه اسم 5 نفر رو ببرم که در حال حاضر زنده هستند و در کار فرهنگی نه در تئوری بلکه در عمل واقعا نمونه هستند، محمدرضا زائری یکی از اون‌هاست.
بسیاری از رفقای مذهبی ایشون رو با صحبت‌هاش در مورد حجاب می‌شناسن. صحبت‌هایی که از نظر من کاملا درست و منطقیه.
ایشون بدحجابی رو معلول سیستم قضایی بد، دزدی، ربا، بانک‌داری غیراسلامی و ... می‌دونه و معتقده اگر اون‌ها درست باشه، با چند سال کار فرهنگی مستمر و بدون عجله میشه حجاب رو درست کرد.
البته ایشون اعتقاد دارن بزرگترین اشتباه ما اجباری کردن حجاب در جمهوری اسلامی بوده که من با دلایلی با ایشون در این زمینه مخالفم، اما در سایر موارد بسیار دقیق حرف می‌زنن.
محمدرضا زائری اهل حرف زدن نیست و تئوری نمی‌گه. برای هر کاری برنامه داره و راه‌کار ارائه می‌ده. تا دیروز اگر قرار بود به دنبال سید مرتضی آوینی‌های زنده بگردم، کسی رو اسم نمی‌بردم. اما امروز یکی دو نفری هستند که باید بهشون «آوینی زنده» بگم. عجیب هم نیست. او هم زمان خودش فحش می‌خورد. هم از جبهه خودی و هم از جبهه مقابل.
زائری از جبهه خودی فحش می‌خوره چون یه عده قبول ندارن حجاب باید آزاد باشه و به جای نقد، فحش میدن. طرف مقابل هم او رو یک فرهنگی انقلابی شناخته و می‌دونه این تفکر چقدر خطرناکه. اون هم انقلابی اهل فرهنگی که گفته اهل ولایت فقیه از نوع مطلقه است.
کاش به جای بعضی که بیشتر از فکر و عمل، سرو صدا دارند، اهل فرهنگ امکان فعالیت داشته باشند.
هر چقدر ارادت داشتم نسبت به این آدم با خوندن کتابی از او ارادتم بسیار بیشتر شد و شما رو سفارش می‌کنم به خوندن این کتاب:
«سبک زندگی» نوشته محمدرضا زائری
