به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
چه باید بکنیم؟
یه عده بدون اینکه بیانیه مطبوعاتی یا توافقنامه یا فکت شیت یا هر چیز دیگه‌ای رو بخونن، صرف شنیدن خبر توافق ریختن خیابون و شادی کردن.
این دسته برای من قابل هضم هستن و میشه باهاشون کنار اومد.
یه دسته دیگه هم «دلواپس» هستن. این دسته خودشون دو دسته هستن. کسایی که مذاکره کننده ها رو خائن میدونن و کسانی که مذاکره کننده ها رو خائن نمی‌دونن، اما معتقدن انچنان که باید عمل نکردن.
{صحبتم در مورد این دسته رو به نیوک لیدر که نظر خودم رو شامل میشه به روزهای اینده موکول میکنم {ممکنه}که یه مطلب بنویسم.}
اما دسته دیگری هم هستن
دسته‌ای که به محض شنیدن خبر توافق اعلام «دلواپسی حاد» کردن. یک روزی رو دلواپس بودن و اظهار تاسف کردن
صبح روز دوم که از خواب پاشدن در چرخشی ناگهانی خودشون رو در قامت موافق جا زدن و برای حفظ ابرو در بین موافقان دولت به دلواپس‌های دسته دو و دسته سه حمله ور شدن که:
شما دلواپسا چی میگید دیگه؟ اصلا تا حالا متن رو خوندید؟ اصلا می‌دونید فلان و بهمان یعنی چی؟
من نمی‌دونم این منافق‌های از خدا بی‌خبر رو چه باید کرد؟
چه باید بکنیم با این‌هایی که در دل‌شون نگرانن و در ظاهر برای کسب توفیقات روزافزون اظهار شادمانی می‌کنن؟
چه کنیم اگر این اخلاق در بین مسئولین جمهوری اسلامی هم دیده بشه؟
چه باید بکنیم در ابتلائات؟
