به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
امروز دومین روز پیاپی هست که لیاقت ندارم توی نیوک‌لیدر ادامه داستان امام حسین علیه‌السلام رو بنویسم.
بهتره بگم تنبلی می‌کنم و این سعادت هم ازم گرفته میشه.
ان شاءالله سعی می‌کنم فردا بنویسمش.
می‌خواستم یه مطلب هم در مورد معضل «سلفی با مرحوم» بنویسم. بیخیال شدم.
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
خیلی دلم تنگ شده برات عمو...
خیلی...
خیلی
خیلی خیلی خیلی
دوباره حس کردم نبودنت رو.
یاد سال قبل افتادم. یاد شب‌هایی که بهم اس ام اس می‌دادیم.
یاد صحبتایی که باهم می‌کردیم
یاد دعاهایی که برای خوب شدنت کردیم
یاد شب آخر افتادم
یاد اون لحظه‌ای که حالت بد شد
دلم برات تنگ شده عمو
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
نمی‌دونم چرا چیزی توی این وبلاگ ننوشتم.
انگار نمی‌دونم باید چی بنویسم. یه جوری شدم.
یه جا تو یه سایت نوشته بود:
از لذت‌های کوچک زندگیت بگو.
خداییش داشتم فکر می‌کردم ببینم چه چیزی توی این مدت، مثلا توی 20 روز گذشته بوده که بهش فکر کردم یا انجامش دادم
و برام لذت‌بخش بوده؟
به نتیجه نرسیدم.
البته...
هست. شکر.
ولی چیزی واسه نوشتن نداشتم.
گفتم یه چیزی بنویسم، همینجوری نمونه اینجا، اینجوری.
حیفه.
راستی!
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
یوم علی صدر المصطفی
و یوم علی وجه الثری
یک روز بر سینه پیغمبر
و روزی بر روی خاک...
یادهر!
اف لک...
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
اون‌قدری که عاشورا حس خوبی نداره، روز بعد از عاشورا حس بدتری داره همیشه.
خدا کنه عاشورامون عاشورایی بشه.
امسال که...
شکر و الحمدلله
هرچی دیروز عجیب بود، امروز واقعا روز بعد از عاشورایی شده...
حس بودن در لشکر عمرسعد رو دارم. حس اون‌هایی که غارت می‌کردن و گریه هم می‌کردن
امیدوارم این حس بد، درست نباشه و کربلای من، امام حسینی باشه، نه عمرسعدی.
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
اقتربت الساعه و انشق القمر...
من برای حضرت عباس، همین را می‌نویسم.
بیشتر از این، زبانم به گفتن نیامد...
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
ندا میاد از آسمونا، به قول آذری زبونا:
یل یاتار توفان یاتار
یاتماز حسینین پرچمی!
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
خیلی سبک سنگین کردم، روزهای نزدیک به عاشورا مطلب سیاسی بنویسم یا نه.
بعد به خودم گفتم ما مدعی همراهی دیانت و سیاست هستیم. پس می‌نویسم.
چیزی رو که دیشب دیدم و هنوز بهم ریختم.
در ادامه مطلب، دستاورد یک ساله اخیر پرونده‌ی هسته‌ای و انقلاب اسلامی رو خواهید دید.
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
یک دستش را گرفته بود به محاسنش و دست دیگرش را به آسمان بلند کرده بود.
داشت برایش دعا می‌خواند.
از گونه‌هایش اشک روان بود که زیر لب زمزمه کرد خدایا خودت گواه باش...
چشم‌هایش عجیب شده بود
مهر پدری و پسری از آن چشم‌ها می‌بارید
یک نفر را فرستاده بود، اما او همه بود. شبیه‌ترین به رسول‌الله {صلی الله علیه و آله و سلم}، شبیه‌ترین به فاطمه و علی علیهماسلام و شبیه‌ترین به امام مجتبی.
انقدر به امام مجتبی شبیه بود که بعد از امام حسن، او را کریم مدینه می‌دانستند.
حکمتش هم در کربلا معلوم شد.
