قرآن حسن
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
یادگار مجتبی، گل سرخ حسن، فدایی حسین، میان معرکه، پیش پای زهرا
قد کشیده پیکرت، به روی خاک و خون، میان دشمنان، شده آیینه‌ی غربت عاشورا
عمو حسین...
بیا که بین خاک و خون نشسته‌ام
عمو حسین...
بیا ببین که استخوان شکسته‌ام
بیا ببین...
افتادم از پشت فرس، عمو حسین
نقش زمین...
بیا به فریادم برس، عمو حسین
قاسم بن مجتبی، در این محاصره، به ذکر یاعلی، شبیه فاطمه، بر روی خاک افتاد
ناله زد مادر او، دل اهل حرم، شده آتش همه، دگر رها شده گیسوی او در باد
عمو حسین...
ببین شده کبوترت شکسته پر
عمو حسین...
بیا و پیکر مرا با خود ببر
عمو حسین...
عمو حسین...
خون سرباز حسین، حنای حجله‌ی شهادتش شده، دل تنگ عمو بی‌قرار رویش
شاخه شمشاد حسین، کشد پا به زمین، میان نیزه‌ها، بهای غربتش، می‌چکد از مویش
آرامشم...
به راه تو روی زمین پا می‌کشم
عمو بیا...
تا تو نیایی در برم در آتشم
بــــند بــــند پیکرش یارب شده از هم جُدا
مجتبای کربلا
مجتبای کربلا
ذکر یـــــــازهـــرا گرفته زیر سمّ اسب‌ها
مجتبای کربلا
مجتبای کربلا
آخــــر چــــه بــــه روز بـــدنـــت آوردند؟
...